Πλαστικά-Τελωνειακά στοιχεία εισαγωγής Κίνας

Πλαστικά- Τελωνειακά δεδομένα εισαγωγής Κίνας

Ορισμός του πλαστικού

Το πλαστικό είναι ένα υλικό που αποτελείται από οποιοδήποτε από ένα ευρύ φάσμα συνθετικών ή ημι-συνθετικών οργανικών ενώσεων που είναι εύπλαστα και μπορούν να μορφοποιηθούν σε στερεά αντικείμενα. Τα πλαστικά είναι συνήθως οργανικά πολυμερή υψηλής μοριακής μάζας, αλλά συχνά περιέχουν άλλες ουσίες. Είναι συνήθως συνθετικά, συνήθως προέρχονται από πετροχημικά, αλλά πολλά είναι κατασκευασμένα από ανανεώσιμα υλικά όπως πολυγαλακτικό οξύ από καλαμπόκι ή κυτταρινικά από βαμβακερά λίτρα. Η πλαστικότητα είναι η γενική ιδιότητα όλων των υλικών που μπορούν να παραμορφωθούν μη αναστρέψιμα χωρίς να σπάσουν, αλλά αυτό συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό με αυτήν την κατηγορία χυτεύσιμων πολυμερών που το όνομά τους δίνει έμφαση σε αυτή την ικανότητα.
Λόγω του σχετικά χαμηλού κόστους, της ευκολίας κατασκευής, της ευελιξίας και της στεγανότητας στο νερό, τα πλαστικά χρησιμοποιούνται σε μια τεράστια και διευρυνόμενη γκάμα προϊόντων, από συνδετήρες έως διαστημόπλοια. Έχουν ήδη εκτοπίσει πολλά παραδοσιακά υλικά, όπως ξύλο, πέτρα, κέρατο και κόκκαλο, δέρμα, χαρτί, μέταλλο, γυαλί και κεραμικό, στις περισσότερες από τις προηγούμενες χρήσεις τους. Στις ανεπτυγμένες χώρες, περίπου το ένα τρίτο του πλαστικού χρησιμοποιείται σε συσκευασίες και ένα άλλο ένα τρίτο σε κτίρια όπως οι σωληνώσεις που χρησιμοποιούνται σε υδραυλικά ή βινυλίου. Άλλες χρήσεις περιλαμβάνουν αυτοκίνητα (έως 20% πλαστικό), έπιπλα και παιχνίδια. Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, οι αναλογίες μπορεί να είναι διαφορετικές - για παράδειγμα, σύμφωνα με αναφορές, το 42% της κατανάλωσης της Ινδίας χρησιμοποιείται σε συσκευασίες. Τα πλαστικά έχουν πολλές χρήσεις και στον ιατρικό τομέα, συμπεριλαμβανομένων των πολυμερών εμφυτευμάτων, ωστόσο ο τομέας της πλαστικής χειρουργικής δεν ονομάζεται για χρήση πλαστικού υλικού , αλλά μάλλον τη γενικότερη σημασία της λέξης πλαστικότητα όσον αφορά την αναμόρφωση της σάρκας.
Το πρώτο πλήρως συνθετικό πλαστικό στον κόσμο ήταν ο βακελίτης, που εφευρέθηκε στη Νέα Υόρκη το 1907 από τον Leo Baekeland, ο οποίος επινόησε τον όρο «πλαστικά». Πολλοί χημικοί συνέβαλαν στην επιστήμη των υλικών των πλαστικών, συμπεριλαμβανομένου του νομπελίστα Hermann Staudinger, ο οποίος αποκαλείται «ο πατέρας του πολυμερούς χημεία» και Herman Mark, γνωστός ως «ο πατέρας της φυσικής των πολυμερών». Η επιτυχία και η κυριαρχία των πλαστικών από τις αρχές του 20ου αιώνα οδήγησε σε περιβαλλοντικές ανησυχίες σχετικά με τον αργό ρυθμό αποσύνθεσής τους μετά την απόρριψή τους ως σκουπίδια λόγω της σύνθεσής τους από πολύ μεγάλα μόρια . Προς το τέλος του αιώνα, μια προσέγγιση σε αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε με μεγάλες προσπάθειες για την ανακύκλωση.